De bevalling met 23 weken zwangerschap – Deel 1

De beslissing is genomen, datum staat kvast, eerste tabletten zijn ingebracht, er is geen weg meer terug. Het gaat vandaag gebeuren, ik ga bevallen van ons dochtertje, ons derde wondertje, alleen mag dit meisje niet bij ons groter worden. Ik probeer jullie mee terug te nemen naar deze dag, de dag van de bevalling.

---

Ongeveer 48 uur voor de geplande bevallingsdatum moest ik een tablet inbrengen om de baarmoedermond al wat week te maken. Als je moet gaan bevallen van een baby’tje waarvan de zwangerschap niet voldragen is worden de weeën namelijk met tabletten opgewekt. De tabletten breng jezelf of de gynaecoloog vaginaal in, maar de tabletten om de baarmoedermond week te maken breng jezelf in. Dit moest gebeuren op dinsdag, bij het inbrengen van deze tabletten had in een steen in mijn buik, het lukte niet, alles zat potdicht, ik was veel te gespannen, maar uiteindelijk is dit gelukt en ben ik snel gaan slapen.
En toen was het donderdag, de dag dan ik mijn om 9:30 moest melden in het ziekenhuis. Het was een vreselijke dag, ik ben onze dochter nog zelf naar school gaan brengen, ik wilde het allemaal zo normaal mogelijk houden voor haar, ik kon haar niet loslaten. Ook ons zoontje bracht ik ook zelf naar het kinderdagverblijf, hij vond het vreselijk en heeft flink gehuild, maar het moest, het kon niet anders. Gelukkig kreeg ik na ongeveer 45 minuten een whats-app bericht van een juf “alles gaat goed, hij is heerlijk aan het spelen”. Ik was ontzettend blij met dit berichtje! Ik kon het iets loslaten. Alles was goed geregeld, mijn ouders zouden de kindjes om 15:00 uit school ophalen en mee naar huis nemen, niks nieuws voor hun, want opa en oma komen hun wel eens vaker ophalen, dus dat voelde goed.

“De wereld lijkt boos, ontzettend kwaad! 
Precies zoals ik mij voelde”

Buiten was het ook vreselijk, wat een slecht weer, code rood! Flinke windstoten, wind snelheden van wel 250 km/uur, het was grauw, koud en de wereld leek wel boos, of misschien zelfs wel ontzettend kwaad en verdrietig! Precies hoe ik mij voelde!

Het is half 8 en ik had eigenlijk een uur eerder al de eerste tabletten voor weeën op te wekken in moeten brengen, maar weer lukte dit niet eerder als half 8, geen probleem verder de volgende tabletten moeten dan gewoon wat later ingebracht worden, dit moet namelijk om de 4 uur. De volgende tabletten worden in het ziekenhuis door de gynaecoloog ingebracht.

Om half 10 moesten wij ons melden op de afdeling verloskunde. Wij kregen hier een aparte grotere kamer, helemaal voorin op de afdeling, zodat wij niet langs de andere kamers hoefde, daar liggen gelukkige ouders met prachtige kindjes, voor nu even te veel voor een vrouw die te vroeg gaat bevallen. Op de kamer hadden wij een eigen douche, koelkast, Seneo apparaat, waterkoker, toilet en 2 bedden, hier konden wij dus bezoek ontvangen, samen slapen etc. Het is ongeveer een kwartiertje rijden naar het ziekenhuis toe en wij vertrokken om 9 uur, maar waren pas tegen 10 uur in het ziekenhuis, er was namelijk een boom omgewaaid, zo de dijk op. Levensgevaarlijk! Op de radio hoorde bij dat er hele daken van huizen gerukt waren, mensen overleden door bomen die omgewaaid waren en mensen over straat werden gesleurd, door de heftige storm.

Eenmaal in het ziekenhuis werden wij vriendelijk ontvangen, mochten gelijk de kamer op en spulletjes uitpakken/klaarleggen.
Na een anamnese gesprek, uitleg over wat er allemaal zal gebeuren en wat verder gekletst te hebben met de verpleegkundige werd de gynaecoloog gebeld om te vragen waar hij bleef. De gynaecoloog was nog even bezig, dus kon nog een klein uurtje duren.
Ondertussen was de pastoor er om ons (mij en de baby in mijn buik) te zegenen, hij deed een gebed, ook wij deden samen nog een gebed en praatte nog wat, de pastoor liet een flesje wijwater achter zodat wij onze dochter zelf konden dopen als zij geboren is, met wat uitleg en een goed gevoel ging hij weer weg.
Tijdens het gebed scheen eventjes de zon door de donkere boze wolken heen en nog geen 5 minuten later scheen de zon onze kamer binnen, het was een mooi symbolisch moment.

Er werd nog een infuus geprikt, voor de zekerheid, er hoefde geen infuus over te lopen, maar als ik het naaldje maar alvast had werd er verteld. Dit ging alleen niet zo heel makkelijk, nadat de verpleegkundige dit 3x had geprobeerd werd er een OK- medewerker gebeld, deze kwam het infuus prikken. Dit duurde ook even, want mijn vaten waren slecht te vinden. Uiteindelijk toen het naaldje geprikt was moest er toch een lopend infuus op aan gesloten worden, zodat het naaldje niet dicht kwam te zetten. Ik vond het prima, laat mij maar even, dacht ik.

Ik wilde iets doen, dus ging “alvast” alle spulletje klaarleggen, wat een raar moment was dat als ik er aan terug denk, het leek me helemaal niks te doen, ik wilde het gewoon mooi op zijn plek hebben voor als ons dochtertje er was. Wat een onzin, want het kon nog de hele dag en misschien wel nacht duren voordat ik zal bevallen.

We hebben een kistje met mooie fijne hartjes erop, gemaakt van volledig afbreekbaar materiaal en knopen van kokosnoot. Een matrasje, dekentje, wikkeldoek en een mutsje laten maken en we hebben een Koeka knuffel die altijd bij haar zal zijn en met haar mee gecremeerd zal worden, wij hebben deze knuffel ook allemaal. Het kleine knuffeltje bij het kistje heeft ook altijd bij onze dochter gelegen en deze heb ik nu bij mijn bed staan, maar neem hem ook regelmatig mee in mijn jaszak als ik dit even nodig heb.

  

 

 

 

 

 

 

De gynaecoloog kwam voor controle. Hij maakte een praatje en een echo, op de echo was te zien dat onze dochter met haar hoofdje naar beneden lag, ze lag nog lekker te spelen.

(oké, nu heb ik het even moeilijk als ik aan dit moment terug denk, ik voelde haar namelijk nog zo lief spelen tot het laatste moment, ik wilde dat gevoel niet kwijt. *tranen, ga dus later verder met deze blog)

---

Het was 11:30 en tijd voor de volgende tabletten, de gynaecoloog bracht deze in en constateerde dat de vorige tabletten niet ver genoeg ingebracht waren. Nu kreeg ik als het waren de dubbele dosering, maar dit kon geen kwaad. De gynaecoloog zal nog een aantal keer langskomen en na 4 uur weer tabletten inbrengen, dit zal om 15:30 ongeveer zijn.

Ik had al wat lichte buikpijn en krampen, maar niks waarvan ik dacht dat de bevalling was begonnen. Er was al wel 1 cm ontsluiting te voelen, dus er was al een begin.

Mijn vriend en ik kregen lunch, alleen mocht ik niet te veel eten en geen zuivel producten. Als ik zal bevallen en de placenta komt niet goed los, wat niet heel vreemd is bij een geboorte met 23 weken zwangerschap, dan zal ik onder narcose moeten om deze te laten verwijderen.

Na de lunch werd ik opeens erg moe, ik voelde mij erg eenzaam, verdrietig, had het koud en hoge koorts. Ik kreeg paracetamol en ben even gaan slapen. Mijn vriend is een stukje gaan “wandelen” in het ziekenhuis, wat boekjes en lekkers gaan kopen, heeft wat gekletst met de verpleegkundige op de hal en heeft koffie gedronken.

Heb even heerlijk kunnen slapen, maar ook veel wakker geweest, gekke dromen en regelmatig plotseling wakker. Om half 4 werd er opnieuw bekeken of ik ontsluiting had en hoe de baby lag. Er werden nog 2 tabletten ingebracht en er werd medegedeeld dat dit de laatste 2 waren omdat ik de toegestane dosering voor deze dag al heb gehad. “Maar hallo! Ik voel nog helemaal niks, moet ik nog een dag wachten?” Ik kon wel janken, maar het was niet anders. Het leek erop dat het allemaal nog wel een half dag of zelfs een dag kon gaan duren voordat ik zal gaan bevallen.

Er was regelmatig contact met mijn ouders en de kinderen. De kinderen hadden het wel prima en wij hadden zoiets van; ‘laat ze dan maar lekker rustig bij opa en oma en dan hoeven ze mama zo niet te zien, de tijd die komen gaat zal al zwaar en moeilijk genoeg zijn’.

We zijn allemaal gaan eten en na het eten werd ik gebeld dat Zusje ons toch wel erg miste en ze graag naar mama wilde. Ik had zoals heel de dag alleen nog maar lichte krampen, dus ach waarom ook niet? Kom maar hoor, even een halfuurtje dat leek mij voldoende, want ik was echt helemaal op, zo moe en alles ging langs mij heen.

Met dit mooie plaatjes en tekst dat duidelijk mijn gevoelens omschrijft, van de facebook pagina Heaven garden, wil ik deze blog afsluiten. Volgende week zal het vervolg van mijn bevallingsverhaal te lezen zijn.